امشب از شبهای تنهاییست رحمی کن بیا

پرده بـــردار ای حیات جان و جــان افــــزای من
غمگســار و همنشین و مونس شبهـــــای من
ای شنــیده وقت و بی وقــت از وجودم نـالهـــــا
ای فکنده آتشی در جمــلـــــه‌ی اجـــــــزای من
در صدای کوه افتــد بانگ من چـون بشــنــــوی
جفت گـــردد بانــگ کـُـــه بـا نـعره و هیهای من
ای ز هر نقشــی تو پاک و ای ز جانـها پاکـتــــر
صورتت نـــی لیــک مغناطـیس صورتهـــای من
چـــون ز بی‌ذوقــی دل من طـالب کــاری بــــود
بسته باشـــم، گر چه باشد دلگشا صحرای من
بی‌تو باشد جیش‌و ‌عیش‌و‌ باغ‌و راغ‌و نقل‌و عقل
هر یکی رنــج دمـــاغ و کـــُــده ای بـــر پــای من
تا ز خود افـــزون گریزم، در خــودم محبـــوس تر
تا گشایـــم بند از پـــا، بسته بینـــم پــــای من
ناگهان در نـــا امیــــدی یـــا شبی یا بــــــامداد
گـــویی ام: ” اینــــک برآ بــــر طــارم بالای من”
آن زمـــان از شکر و حلـوا چــنان گــردم که من
گم کنــم کاین خود منم یا شکـّــر و حلوای من
امشب از شبهــــای تنهاییست رحمی کن بیا
تا بخوانــــم بـر تـــو امشب دفتــــر سودای من
همچو نای‌انبان درین شب من از‌آن خالی‌شدم
تا خوش و صافی بــــــــرآید نــاله ها و وای مـن
زین سپس انبــــان بادم، نیــستم انبـــان نـان
زان که زین ناله‌ســت روشن این دل بینای من
درد و رنجـــوری ما را داروی غـــیــر تو نیـــست
ای تـــو جالینوس جــــان و بوعلی سینای من

مولانا جلال الدین